Λένε για μένα οι..όμορφες. Και οι όμορφοι δεν με ξεχνάνε. Λένε πως δεν ασχολούμαι με τοπικές ειδήσεις, πως δεν μου βγήκε, και τα σχετικά. Ασ τους να λένε.

Εγώ λέω, πως βαρέθηκα να λέω. Τέσσερα χρόνια πριν, έλεγα και ξαναέλεγα για το Πανεπιστήμιο που τώρα θυμηθήκατε πως σας καίει. Έλεγα για την αφασία που σας δέρνει  και μου λέγατε πως κάνω το κοκκόρι. Έπιασα ένα, ένα όλα τα θέματα, πολιτικά, εθνικά και κοινωνικά.  Τα ερεύνησα, τα κατέγραψα, τα σχολίασα, τα καυτηρίασα και τα δημοσίευσα σε 40 φύλλα έντυπης εφημερίδας. Για όλα αυτά,  μόνο τρελλή δεν είπατε πως είμαι!

Ανέδειξα θέματα κακοδιαχείρισης και κατασπατάλησης δημοσίου χρήματος, σύρθηκα στα δικαστήρια για να υπερασπιστώ τα δημοσιεύματα και τις καταγγελίες που έκανα, αθωώθηκα και δικαιώθηκα, και εσείς εξακολουθείτε να αμφισβητείτε την αλήθεια που αναγνώρισε η ίδια η Δικαιοσύνη!

Και τώρα μου παραπονιέστε, μαζοχικά και αγαπημένα μου πλασματάκια, πως δεν ασχολούμαι με τα της Φλώρινας!

Όσο για τις τοπικές ειδήσεις! Κυκλοφορούν πιό γρήγορα στον πεζόδρομο και από στόμα και στόμα! Αναγνωρίζω το λάθος μου που δεν ασχολήθηκα με τις βασιλόπιτες και τους αποκρηάτικους χορούς..
Να με συγχωρέσετε.

Τίποτα δεν πρόκειται φίλοι μου να γίνει ή να  αλλάξει στη Φλώρινα, τώρα πιά.  Όχι δηλαδή πως κάποτε μπορούσε να γίνει! Η κάθε νέα σελίδα θα είναι επανάληψη της προηγούμενης. Γι αυτό και θα επαναδημοσιεύσω τα πάντα, για να δείτε πόσο επίκαιρα θα είναι.

Σήμερα θα αρκεστώ στο διαχρονικό και ανεπανάληπτο δημοσίευμα με  τίτλο " ΦΛΩΡΙΝΑ "Η πόλη με το  αιώνιο" , το οποίο έχει αναδημοσιευτεί και σε εφημερίδες πανελλήνιας εμβέλειας.                    Κοινώς, μας πήρανε χαμπάρι.

Απολαύστε  το άρθρο, ή τον ύπνο σας . Ότι προτιμάτε. Να μη σας χαλάσω  τη  σειρά!
Έγραφα στο πρώτο φύλλο της εφημερίδας ένα χρόνο πριν, για τη Φλώρινα.

...τα όνειρα αισθάνομαι να τελειώνουν και να αρχίζουν, εκεί κάπου στον ΚΥΚΛΟ.

- «Πολλά ζητάς μου» λένε οι παλιοί φίλοι,

- «έ, εδώ είναι Φλώρινα, τι ψάχνεις» μου λένε οι νεότεροι.

Ρώτησα στο καφενείο της γειτονιάς, «τι ώρα είναι» και μου απάντησαν όλοι με μια φωνή «περασμένη»...

Έτσι μέτρησα το χρόνο με γεγονότα, «παρά- πέντε»… ήταν δεν ήταν...

Τόσα λίγα πράγματα για τόσα πολλά όνειρα σκέφτηκα...

Συνεχίζω να παρατηρώ τους ανθρώπους. Απαθείς οι περισσότεροι, χωρίς να προσδιορίζονται αδιάφοροι ή κουρασμένοι, απλοί παρατηρητές των όσων συμβαίνουν ή δεν συμβαίνουν γύρω τους.

Το καλοκαίρι το μετράμε με τα τραπεζάκια στη πλατεία που γεμίζει τα βράδια. Το τέλος του καλοκαιριού έρχεται με τα ΠΡΕΣΠΕΙΑ, ο χειμώνας ξεκινάει με τη παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου, τα Χριστούγεννα έχουμε τις Φωτιές, η Αποκριά περνάει απαρατήρητη και ευτυχώς που έρχεται το Πάσχα για να αναγνωρίσουμε την άνοιξη.

Ο χρόνος, o κάθε χρόνος μετρημένος στα δάκτυλα του ενός χεριού. Οι ώρες όλες ίδιες. Κάποιες φορές σκέφτομαι πως έχουμε μπερδέψει το σούρουπο με την αυγή. Όλο νομίζουμε πως κάτι ξεκινάμε και κάθε φορά διαπιστώνουμε πως οδεύουμε σε μαύρα μεσάνυχτα, - φοβάμαι πως δεν καταφέρνουμε να φτάσουμε ούτε κι εκεί, για να διαπιστώσουμε το μαύρο μας σκοτάδι.

Βουτηγμένοι στα χρώματα του δειλινού, βολευτήκαμε κι αράξαμε. Δικαιολογούμαστε πως τίποτα δεν γίνεται εδώ, βλέπουμε συνέχεια όνειρα, αλλά δεν τολμάμε να τα αγγίξουμε.

ΞΥΠΝΑ ΒΑΣΙΛΗ, είπα στο φιλαράκι μου και αυτός μου απάντησε.

«Ακόμα δεν κοιμήθηκα, είναι ακόμα απόγευμα».

Η ώρα όμως, ήταν 6 παρά τέταρτο το πρωί!

Ντόρη Κουτουράτσα ,  Οκτώβριος 2010